Wel, de titel van deze blog vraag ik mezelf soms ook af.
Voor het geld? Helaas, pindakaas, ik kan bewijzen dat ik er meer geld in steek dan ik eruit haal.
Voor de lezers? Hangt ervan af. Mensen die mijn werk waarderen, waardeer ik ook. Mensen de mijn werk niet waarderen, maar me wel als mens, daar heb ik ook veel respect voor. Wie mij niet waardeert en mijn werk nog minder? Die laat mij onverschillig.
Ik ben eerlijk: hoe langer ik schrijf, hoe meer ik mijn will to please ben verloren.
Er zijn zoveel mensen, zoveel (potentiële) lezers en zoveel mening, dat mijn hoofd barst als ik met iedereen rekening wil houden.
Daarom maak ik een selectie. Ik hou rekening met mezelf. Dat is per slot van rekening de persoon die ik elke dag in de spiegel moet trotseren. Daarnaast zijn mijn proeflezers en mijn redactie ook de mensen waar ik naar luister.
Ik hou rekening met collega-schrijvers en lezers, maar ik ga niet naar ieders pijpen dansen, want dan word ik gewoon knetter.
Bij telt het vooral rond respect. Ik ben het ook niet met iedereen eens, hou ook niet van elk boek dat ik opensla, maar ik beschouw andere auteurs niet als concurrenten. Om eerlijk te zijn: ik zit er niets mee in dat ze meer succes zouden hebben, meer verdienen of wat dan ook. Het interesseert me eigenlijk niet. Ik sta achter hen, al is hun werk soms compleet mijn ding niet.
Ik ben bijvoorbeeld niet meteen een thrillerfan. Soms lees ik het genre wel. Waarom? Ik kan er soms iets van leren qua stijl en dergelijke. De beste leerstof als schrijver, is lezen en uit je comfortzone gaan.
Het heeft als voordeel dat je zo ook lezers die boeken buiten je genre zoeken, ook kan adviseren. Zoekt iemand een goede thriller of oorlogsroman? Ik kan er aanraden.
Ik schrijf deze dingen niet, alhoewel een occulte oorlogsroman me wel zou liggen. Ik ben nog bij de gelukkigen om op te groeien met mensen die deze periode zelf hebben meegemaakt en er eerstehands over konden vertellen. Dan denk ik in eerste instantie aan mijn vader, die geboren werd op 1 mei 1929 en mijn grootmoeder die van 22 januari 1920 was.
Ja, mijn vader was even oud als dat ik nu ga worden, toen ik geboren werd. Hij was net 48 toen ik op 25 mei 1977, na 10 dagen mijn ouders en vooral mijn moeder op te houden, toch besloot de wereld te willen verkennen.
Mijn vader heeft dus de Tweede Wereldoorlog als tiener en mijn grootmoeder als jongvolwassene meegemaakt. Ook werkte mijn babyboomer moeder in een bejaardentehuis, waar ik als kind zelfs mensen heb ontmoet, die bewust de Eerste Wereldoorlog hebben meegemaakt. Deze generatie is ondertussen uitgestorven en mensen die eerstehands over de Tweede Wereldoorlog kunnen vertellen, zijn ook steeds zeldzamer.
Dat is ook een motivatie van mij. De geschiedenis mag niet vergeten worden. Ik wil anderzijds de gruwel uit het verleden aanhalen, om er een positieve, romantische lading aan te geven. Hierbij denk ik aan "In furie en vlam" mijn novelle over de Spaanse Furie in mijn stad Antwerpen.
Ja, ik woon al mijn hele leven in die stad en zag ze ook drastisch veranderen.
Fictie schrijven is mijn coping mechanisme. Ik geef eerlijk toe: ik heb een rotleven gehad en wil er niet altijd over praten. Laat ik het zo stellen: ik heb het soms moeilijk om mensen te vertrouwen. Ik werd als kind op school niet gepest, maar bijna gelyncht. Ik verwijt het de leerkrachten niet, wel de lakse directie, die de rotte appels niet kwijt wilde voor de subsidies. Ik ben bijvoorbeeld met mijn hoofd naar beneden van het klimrek gegooid, gewoon omdat ik dik ben, lispel en nog wat gebreken heb. Die mishandeling heeft het enkel erger gemaakt.
Ik stond er dikwijls alleen voor. Diep in mijn binnenste heb ik medemensen leren wantrouwen. Ik kan naïef overkomen, maar eigenlijk ben ik zo wantrouwig als het maar kan zijn. Je zal het niet aan mij merken.
Dus uitgeven? Dat is voor mij mijn verhaal loslaten. Personages die me jarenlang stalkten, achtervolgden, bezighielden, ... uit mijn systeem krijgen. Ik laat ze los op de wereld.
Mensen mogen ervan houden of niet. Ik laat dat ook los.
Ja, ik wil groeien en beter worden als schrijfster. Ik weet dat op school moeite had om bij te pennen bij dictees. Waarom? Mijn hersenen werken gewoon wat trager.
Mijn concentratie? Dat is helemaal een ramp. Daar ga ik niet over beginnen. Ik heb ADHD en mijn gedachten schieten alle kanten op. Dan heb ik soms een hyperfocus waarbij de wereld rondom mij kan vergaan.
Huidige stand van zaken: writer's block. Niet dat ik er van wakker lig. Dat doe ik meer van mijn overgangsvapeurs, in de letterlijke zin. Ik weet dat ik daar wel uitkom.
Ik ga me ook geen zorgen maken over wedstrijden en dergelijke. Daar ga ik me nu niet meer op richten. Krijg ik toevallig inspiratie voor een wedstrijd, dan doe ik mee. Moet ik iets op papier forceren, liever niet, want dan wordt het toch niets.
Soms doe ik wel mee aan wedstrijden, maar dan ben ik meestal zo teleurgesteld in mijn resultaat, dat het me niet aanmoedigt. Daarom ga ik me er niet meer op focussen. Ik ga gewoon verder werken aan mijn manuscripten.
Momenteel ligt "Prairiebrand", mijn paranormale western bij de redactie en ik hoop dit ergens in september op het publiek los te laten.
Verder ben ik ook bezig met "De Zwarte Vak". Ik begin te beseffen dat dit een verhaal is waar mijn vader me onbewust toe heeft geïnspireerd. Waarom speelt het zich in Frankrijk af? Mijn vader was Franstalig en soms verwijt ik hem dat ik zijn taal later op school moest leren en hij zijn beste Nederlands tegen mij sprak.
Het waren enkele liedjes die ik dankzij hem heb leren kennen, die dit verhaal mee vorm gaven.
Om mijn blog hier af te ronden: een plaatje van een lezeres, gegenereer door AI.
Reactie plaatsen
Reacties