Gestuurde verontwaardiging

Ik ben niet iemand die me, in tegenstelling tot sommige collega auteurs, de laatste tijd makkelijk uitspreekt over politiek.

Waarom? Niet omdat ik er geen mening over heb, maar wel omdat ik het idee heb dat het geen zin heeft me er continu over uit te laten. Ik geen tijdlijn vol oorlog en ellende op mijn sociale media.

Dat is een bewuste keuze. Het geeft me ook zielsrust, want in de tijd dat ik nog wel de keyboard activist was, merkte ik dat het me weinig deugd deed. Sociale media en begrijpend lezen, het gaat niet altijd samen.

Dingen worden snel uit de context gerukt, verkeerd begrepen en voor je het weet denken mensen je beter te kennen dan dat je jezelf kent, aan de hand van een post.

Ik ben slachtoffer geworden van een hacker, waardoor ik al bedreigingen heb gekregen van zowel extreemlinks als extreemrechts. Blijkbaar ben ik zowel een linkse rat als een fascist/racist.

De waarheid? Ik denk dat ik eerder ergens in het middenveld zit. Op bepaalde punten zal ik eerder naar rechts neigen, op anderen dan weer meer naar links, maar extreem ben ik op geen van de twee. Toch merk ik dat sociale media mensen in kampen verdeeld en dat we vatbaar zijn voor massavorming.

Om een mooi voorbeeld te geven: er zijn momenteel op deze wereld twee oorlogen bezig, de journalistieke sector hun geld doet verdienen. Mensen smullen nu eenmaal graag van ellende, zolang het hen niet overkomt.

En die beeldvorming zorgt ervoor dat mensen massaal vlaggetjes gaan posten. Je moet je tijdlijn geel/blauw kleuren of er moeten Palestijnse vlaggetjes staan. Kom niet af met een hamer en een sikkel of een Davidster of je gaat mediacaal gelyncht worden.

Daarom zwijg ik. Niet omdat ik dol ben op Poetin, verre van, maar ik ben ook geen fan van Zelensky. Oké, ik zou die man wel iets tactischer hebben aangesproken van zijn Amerikaanse ambtsgenoot, maar bon.

Nog zoiets: ik heb geen zin om mijn tijdlijn vol karikaturen van die lompe gestampte boer te posten. Hij is in mijn ogen al een karikatuur op zich.  Daarnaast denk ik niet dat die man het zich zal aantrekken wat mensen van hem denken.

Ik denk dus ook niet dat Poetin meteen zijn plannen met Oekraïne gaat opbergen, omdat we geelblauwe vlaggetjes posten.

Over die andere oorlog gesproken: ik herinner me nog dat de hele wereld uitzinnig was over het bombardement op Raffa. Ik geef toe dat ik het ook laf vind om terreurkopstukken tussen vrouwen en kinderen te verbergen.

De beelden van de dode Palestijnse kinderen vliegen ons om de oren. Ik ben het terecht eens dat die oorlog moet stoppen en dat de mensen in Gaza niet platgebombardeerd moeten worden.

Langs de andere kant lijkt iedereen blijkbaar vergeten te zijn hoe Hamas de oorlog startte. Zijn we die mensen op de festival vergeten? Zijn we de dode Israëlische kinderen vergeten?

Ik ben het ermee eens dat het oog om oog, tand om tand begint te worden. Of oog om oog, tand om gebit.

De manier waarop de lichamen van een vrouw, twee jonge kinderen en een oudere man zijn afgevelerd ... Laten we daar nu ook eens verontwaardigd over zjin.

Ik vind met een Palestijnse vlag staan zwaaien, ergens het veto geven om Israëlische mensen te doden, wat ik ook niet wil. De Russische soldaten die in Oekraïne sneuvelen, zijn ook iemands zoon, broer, echtgenoot, vader, ...

Mijn eerlijke besluit is dat mensen vatbaar zijn voor massavorming en manipulatie en zolang we partijtigheid als politiek correcte verdraagzaamheid aanzien, zolang we onverdraagzaam tegenover onverdraagzaamheid zijn en niet willen weten wat de tegenpartij drijft ... De geschiedenis herhaalt zich keer op keer.

Elke keer laten we ons misleiden. Elke keer willen we ons aan de juiste kant van de geschiedenis willen scharen, zonder ons erbij af te vragen of die wel bestaat, zullen we blijven vechten.

Zolang jongemannen een uniform aantrekken om hun leven te wagen voor de droom van iemand aan de macht, zal er oorlog blijven en de juiste kant van de geschiedenis, dat is enkel de lijn waar jij staat.

Als schrijfster doe ik veel research. Ik probeer me ook in het hoofd van de slechterik te verplaatsen. Wat me dan opvalt, is dat die slechterik vanuit zijn standpunt ook gelijk meent te hebben. 

Ik vind het erg dat mensen hun mening niet meer kunnen zeggen. Ik zet het nu eens op mijn blog hoe ik de wereld bekijk.

Voor mij is ieders mening evenwaardig, zolang die niet inhoudt dat je er een ander voor mag kwaad doen. 

Hieronder een afbeelding van een zelfverzekerde jonge vrouw, die haar ding doet. Het is Vrouwendag. Mijn mening over vrouwenrechten zal ook nog volgen.