Politiek en kunst

Iets waar ik het heel moeilijk mee heb tegenwoordig: politiek.

Ik ben eerlijk dat naar mijn gevoel stilaan het middenveld wegvalt. Het is fijn om jezelf als links en progressief te etaleren, maar heb je hier en daar enkele bedenkingen bij een bepaald narratief, ben je meteen slachtoffer van de cancelculture.

Persoonlijk spreek ik me de laatste tijd zelfs minder en minder uit over wat ik werkelijk denk. Als schrijfster ben je, of je het nu wil of niet, ergens een publieke figuur.

Mijn ervaring is dat het gevaarlijk is een mening te hebben die kan afwijken van het narratief van de massavorming. Dat heb ik overduidelijk gemerkt in de coronatijd. Mensen waren zo opgehitst dat begrijpend lezen niet kon.

Ik wind er geen doekjes om dat ik geen voorstander was van bepaalde maatregelen, bijvoorbeeld de QR en de vaccinatiedwang, maar vooral met de uitgestelde zorg.

Meteen werd ik afgeschilderd als een wappie. Ik ben door het slijk gehaald, er is karaktermoord op mij gepleegd. Waarom? Omdat ik vragen stelde, die blijkbaar niemand nog durfde te stellen.

Als je zoals ik al meermaals bijna dood bent geweest door reacties op medicatie, ga je inderdaad vragen stellen bij wat je inneemt. Voor de mensen die dat probleem niet hebben, ben ik erg blij voor hen. Alleen, ik ken mijn medisch dossier en had dus vragen voor ik me liet vaccineren, wetende dat het voor mij zware risico's inhield.

En dat ik daarom niet over een nacht ijs ging, is dus niet omdat ik geen geloof heb ik de medische wetenschap. Het is die ervaring dat ik die een op de zoveel ben, wiens lichaam anders op iets reageert dan dat het zou moeten.

Daardoor was ik kritischer. Ik heb ook een enorm probleem met dat onverdraagzaam tegen onverdraagzaamheid gedoe. Sorry, maar dat is mijn ogen een excuus om op jouw beurt een even grote asshole te zijn.

Ik ben eerlijk: ik verdraag ook niet iedereen. De reden waarom sommige mensen me voor een racist verslijten? Ik sta open voor alle mensen, meningen en culturen, maar verdraag ze niet allemaal in mijn buurt. Mensen die hierheen komen uit vrouwonvriendelijke, homofobe machoculturen en hun visie hier met geweld willen opdringen, die wil ik hier niet. Die mogen van mij blijven waar ze zijn.

Ik sta ook niet open voor mensen die met een homofobe, transfobe en vrouwonvriendelijke houding tegen dat soort mensen zijn, maar het dan als mijn cultuur willen promoten. Daar heb ik een even groot probleem mee als met die mensen van mijn cultuur die vinden dat hij niets voorstelt. Dat je dan de haat van extreemrechts gaat bekritiseren, maar dezelfde houding van die nieuwkomers gaat goedkeuren als verrijking, dan kan ik je niet volgen.

Dan ben ik dus de racist en whatever. 

Nee, ik heb mijn mening. Die is niet zwart-wit en wie mij goed kent, weet dat ik het gewoon moeilijk heb met elke vorm van extremisme. Ik ben ook geen voorstander van censuur, wel van kaderen. Volgens mij is dat nuttiger om van het verleden te leren, dan de fouten eruit onder de mat te doen verdwijnen. Zo leren we er nooit van.

Sommige mensen kan ik echt niet meer volgen waar ze voor staan. Of nog erger: ik denk volgens de richtlijnen van ...

Voor mij is het gewoon duidelijk: respecteer elkaar. Ik geloof niet dat je onverdraagzaamheid met onverdraagzaamheid bestrijdt. Volgens mij is dat juist de reden waarom we doorheen de geschiedenis oorlogen hebben.

Vandaar een plaatje om iedereen uit te nodigen, eens uit zijn of haar kader te stappen en je eens af te vragen waarom die andere die mening is toegedaan, in plaats van haat tegen haar te gaan. We zien tot wat het leidt.

Ook: doe niet mee aan de cancelculture, al geef ik toe dat ik het nu ook moeilijk heb om de boeken van Marion Bradley opnieuw te lezen, wetende wat ze heeft gedaan. Anderzijds, daden en meningen zijn ook twee verschillende dingen.